Z dużym bólem serca ale z poczuciem, że boje się jednak czekać dłużej. Słyszałam wiele historii bardzo trudnych dotyczących indukcji, stosowania balonika , przebicia wód płodowych czy oksytocyny sztucznej.

Jednak poddałam się temu , starając się być dobrze nastawiona mimo tego, że mój plan urodzenia mega naturalnie odszedł w cholerę

Balonik założony, nie bolało i zaczęłam z tym właśnie balonikiem stosować się do tego czego się nauczyłam na treningach.
Chodziłam po korytarzu szpitalnym kołysząc biodrami, robiąc ósemki, kręcąc nimi w lewo i prawo, robiąc pół przysiady.

Następnie kiedy sam balon nie wywołał porodu nastąpiło przebicie wód i podanie oksytocyny, akcja się zaczęła bardzo szybko.

To co mi towarzyszyło najbardziej podczas mojego porodu to oddech i myśl ” oddychaj do żeber do brzucha ” zapisały się we mnie te słowa , powtarzane na treningach.

Najbardziej bałam się tego, że będę zapominała o oddechu kiedy zacznę rodzić ale tak nie było , właśnie oddech był tym co szło mi najlepiej bóle bardzo szybko się nasiliły były co dwie minuty, powalały mnie na kolana … Cały czas stosowałam techniki, które poznałam na treningach to pomagało na chwilę. Niestety sztuczna oksytocyna nie daje szansy na odpoczynek, bóle były raz za razem, ja podłączona cały czas do ktg i do kroplówki z oksy.

Przyszedł moment taki poczułam że nie wytrzymam po skurczach dostawałam bardzo silnych drgawek w całym ciele jak przy ataki epilepsji , więc skurcz, a potem drgawki i tak non stop.

W pewnym momencie zaproponowano mi znieczulenie, chwilę zastanawiałam się bo z założenia nie chciałam absolutnie, natomiast ten ból mnie pokonał.

Znieczulenie przyniosło ulgę ogromną , rozwarcie szło a ja nie czułam bólu, bałam się tego że nie będę czuła jak rodzę mija córkę , że znieczulenie odbierze mi czucie w dolnej partii ciała ale tak nie było.

Czułam, bo przestało działać w pewnym momencie akcja skurczy partych trwała 40 min. Byłam w pozycji leżącej, niestety ale podłączona do ktg.

Urodziłam, zrobiłam to , motywowana przez męża który był obok i przez położna, która cały czas do mnie mówiła i powtarzała ” dasz radę Iwona za chwilę urodzisz piękna córę dawaj dawaj , nie poddawaj się „! Urodziłam córeczkę Lenę po chwili łożysko, które okazało się być w kształcie serduszka

To wszystko o czym pisze mimo tego, że nie zgodnie z moim planem było pięknym doświadczeniem, dziś wspominam je z uśmiechem na twarzy i wzruszeniem. Byłam mimo wszystko przygotowana do porodu, położna mi pogratulowała , powiedziała że rodzic że mną to była czysta przyjemność i dobra robota

Przygotowanie zawdzięczam Flow Poród, dziewczynom i Paulinie
Która ma ogromne serce i jest bardzo ważna osobą dla mnie .
Wiem, że za jakiś czas wrócę do Treningów a Flow ruch jest ze mną cały czas.
Kołysanie dziecka , usypianie jej to ruch który stosowałam w trakcie ciąży , który moja córka dobrze zna

Dzięki i powodzenia dziewczyny — zakochana.

Kładę się i rozmawiam z bezimienną córką, próbuje pospać (naiwna ja) i przeczekać do 6:30. Udaje się dotrwać do rana w spokoju i przekonaniu, że wszystko będzie super. Wód odeszło jeszcze sporo, akcji skurczowej specjalnie nie ma.
Po zagospodarowaniu starszaka, kierunek Biziel. Tam wywiad na Izbie Przyjęć, miliony covidowych dokumentów do podpisu. Decyzja, że mam jechać na porodówkę, ale nikt się nie spieszy, aby mnie tam zabrać. Ostatecznie pojawia się lekarka, bada mnie i z uwagi na fakt przerwania pęcherza płodowego namawia na oksytocynę. Nie chcę, bo bardzo chcę rodzić naturalnie, ale czuję presję i między słowami przekazane, że jak nie pójdę w oksytocynę to skończy się cc, bo za dużo czasu minęło od momentu przerwania pęcherza.
Jedziemy na porodówkę, tam poznaję położną Martynę. Ostatecznie, decyduję się na oksytocynę i jestem tym podłamana. Na szczęście położna bardzo mnie wspiera, pyta o marzenia dotyczące porodu <3 (dokładnie takiego sformułowania używa i już wiem, że doskonale trafiłam), chętnie analizuje mój plan porodu. Zapewnia, że oksytocyny podamy niezbędne minimum. Szybko zaczynają się skurcze, a ja mam w głowie afirmacje Pauliny, że ból trwa tylko chwilę i zaraz odpocznę, że mam odpuścić kontrolę nad własnym ciałem, że oddycham to dla mojego dziecka i każdy skurcz zbliża nas do spotkania.
Skurcze robią się coraz intensywniejsze, skupiam się na oddychaniu w sposób jaki akurat na zajęciach dzień przed porodem ćwiczyłyłam z Pauliną. Okazuje się, że położna identycznie mnie prowadzi – właśnie takim oddechem. Zmieniam pozycje, wstaję, bujam się. W czasie najgorszych skurczy jestem skupiona tylko na sobie, na oddechu, w tle słyszę co mówi do mnie położna. Myślę o tym, żeby słuchać swojego ciała. Okazuje się, że ekspresem udaje się dojść do 10 cm i w ciągu 2 godzin od momentu wejścia na porodówkę, córka jest już ze mną. Nadal bez decyzji odnośnie imienia 😉
Jestem cudownie spokojna, mam dużo siły, przeżyłam ten poród w relaksie, świadomie i prawie tak jak chciałam (wyjątek dotyczy oksytocyny). Mój spokój przekłada się na czas spędzony w szpitalu i pierwsze dni z córką. Niczego się nie boję, fizycznie czuję się dobrze, moja głowa wie, że ze wszystkim dam radę, ten czas będę wspominać do końca życia. Choć pierwszy poród był dla mnie traumatyczny (oksytocyna, próżnociąg, nie wiedziałm jak oddychać, jak przeć), to ten drugi był wspaniały, bo czułam nad nim kontrolę.
Mogę rodzić dalej  Polecam, wszystkim niezdecydowanym zajęcia z Pauliną. Ja dołączyłam bardzo późno, bo niecałe 1,5 miesiąca przed porodem, ale było warto! Dziś wiem, że dzięki radom, ćwiczeniom i afirmacjom Pauliny, mogłam urodzić Lidkę w najlepszy dla nas obu sposób!

Godzina 22. Nie wytrzymam!
Proszę o zmianę pozycji. Zbliża się północ – akcja idzie za szybko, odłączają kroplówkę.
Jest 10cm. Są parte. Dziecko niewstawione w kanał. Każą wstać.
0:33 narodził się cud. Do 5 rano płakał bez przerwy.

Druga ciąża. Przebieg niemal identyczny jak w pierwszej. Dbam o poprawne wyznaczenie terminu. Czytam. Edukuje się. Nie dowierzam dowiadując się o skutkach ubocznych podania oksytocyny i wywoływania porodu.
Teraz nie chęc żeby było tak jak za pierwszym razem.
Marzę o naturalnym porodzie. Po mojemu. Własnym tempem.
30tc – cukrzyca ciążowa.
Słyszę o Paulinie Flow Motion i aktywnym porodzie. Zapisuję się. To jest to! Mówi o porodzie naturalnym, fizjologii, oddechu. Utwierdzam się w swojej wizji. Wiem jak urodzić. Ćwiczę z Pauliną już wiem jakie pozycje mi odpowiadają.
Ćwiczę w domu. Czytam. Czytam Ine May Gaskin i Irenę Chołuj. Czytam inne historie. Chłonę spokój. Zaufanie. Słucham siebie. Wiem czego chcę.
Zbliża się termin, cukrzyca na diecie, zero komplikacji. 2 tygodnie do terminu. Słyszę: „Jak się nie zacznie to 2 dni przed terminem do szpitala na wywołanie”.
Całą sobą krzyczę: „Nie chcę! Zacznie się samo, dajcie mi szanse, wierzę w to!”
Dziecko owinięte pępowiną. Jestem spokojna, wiem że to częste, ale po co mi to mówią?
9 grudnia, poniedziałek. Tracę nadzieję. Pojutrze „powinien” być szpital. Nie chcę się zgadzać na interwencję, ale zasiano we mnie strach o dziecko. Denerwuje się. Ustalam w głowie, że zgłoszę się w sobotę.
Idę do Flow Motion poniedziałek to trening aktywna mama. Ćwiczę. Oddycham. Wracam do domu, rozmawiam z dzieckiem – „Proszę pomóż mi. Chcę urodzić na naszych zasadach. Jestem gotowa… Jestem gotowa”.
Poniedziałek godzina pierwszy skurcz. Potem kolejny i kolejny. Niebolesne. Nieregularne. Inne.
Czuję się inaczej, ale nie chcę zapeszać. Odbieram syna z przedszkola. Cisza. Nic się nie dzieje
Godzina 22 znowu skurcze. Nie mogę znaleźć sobie miejsca. Ćwiczę jak nauczyła mnie Paulina. Dziecko w brzuchu szaleje jak nigdy. Chyba próbuje się wyplątać. Ustawiam się tak, żeby miała jak najwięcej miejsca. Daję czas. Czekam. Oddycham. Czuję spokój.
Północ, idę spać. 3 skurcze. Ostatni mnie budzi. Badam się – oceniam na 4cm. To naprawdę się dzieje! Chodzę, kucam, bujam biodrami, bujam się na piłce. Oddycham.
Uśmiecham się. Skurcze są co chwilę. Witam je z radością i ulgą. To już! Zaraz! Rodzę jak chciałam! Oddycham. Chcę być w domu do oporu. Rodzę po mojemu. Chodzę. Kucam. Bujam biodrami.
Godzina 2 w nocy – oceniam 8cm. Oddycham. Czas jechać. Lekarz potwierdza.
Ja już nie słucham, odmawiam wenflonu. Nie słyszę nikogo zaraz urodzę. Oddycham. Wiem, że zaraz się poznamy. Wiem, że jest dobrze. Słucham ciała. Nie zgadzam się na leżenie, nie zgadzam się półleżenie.
Trwam w mojej pozycji klęk podparty. Jestem w sobie. Moje ciało to ja, ono wie co robić.
Godzina 3.23 – jesteśmy razem. Rodzisz się. Tak spokojna. Otwierasz oczy, rozglądasz się. Nie płaczesz. Pępowina jest tak krótka, że ledwo trzymam Cię przy pępku. Nie mogłabyś się urodzić owinięta. Cud natury w każdym wymiarze.
Czuję moc nie do opisania. Kolejne dni jestem jak na haju, upojona szczęściem, zalana morzem oksytocyny i miłości do samej siebie. Do ciała. Ufam sobie jak nigdy dotąd. Oddycham.
Ania i Daria

Na szczęście skończyło się wszystko porodem siłami natury po 17h.
Co może jest dziwne, ale jestem z niego bardzo zadowolona, bo dałam radę. Pomimo widma cesarki wiszącego nad głową udało się!

Ale dzięki Paulinie wiedziałam dokładnie wszystko co się ze mną dzieje i co proponują mi polożne. Wykorzystałam chyba wszystkie pozycje zeby Maksiu wszedl w kanał rodny. Nawet korzystałam przy pomocy męża z pozycji kucznej, która na treningach byla dla mnie abstrakcją! Doskonale wiedzialam jak oddychać i jak przeć. Pomimo tego, że porod nie był łatwy to byłam super przygotowana i sie w ogóle nie bałam.

Trafiłam też w szpitalu na super zespół. Położna Alicja, która przyjmowała mój porod, nawet kładła się na materacu, przy skurczach partych w pozycji kucznej, praktycznie głową przy ziemi. Wszyscy starali się bardzo zeby mi się udało. Łącznie chyba z 4 polozne i 3 lekarzy.

Dziewczyny dacie rade! Obojętnie jak będziecie rodzic i czy porod będzie Waszym wymarzonym czy nie to na końcu czeka Was przywitanie z Waszym dzieckiem. Poród boli strasznie ale na końcu jest szczęście i jest warto. Nie ma czego się bać- szczególnie jak jesteście wszystkiego świadome.

I tak po preindukcji i dwóch dniach walki o rozpoczęcie akcji na własnej oksytocynie, przekonywaniu Tytusa że jestem gotowa, czekam na niego, w piątek rano (już na serio umęczona) zgodziłam się na podanie egzogennej oksytocyny i znieczulenia (miałam okropne bóle krzyżowe, od momentu zadziałania preindukcji w środę popołudniu).
I wiecie co? Mimo, że bałam się medykalizacji porodu, mój ogranizm świetnie na wszystko zareagował. Minęły bóle krzyżowe, zaczęłam czuć normalnie skurcze, akcja skurczowa regularna, z przerwami i ani się obejrzałam już miałam 7 cm rozwarcia 🤦‍♀️.
„Kryzys 7 centymetra” u mnie okazał się dwódniowym kryzysem 3 centymetrów, nawet nie zauważyłam jak z 7 poszło na 10, i zaczęłam czuć skurcze parte.
Na partych mogłam jeszcze popracować w pozycjach wertykalnych, żeby mały ładnie zszedł i się ustawił, ale na samo wyjście główki położna w celu ochrony krocza jednak wolała mnie mieć w pozycji półleżącej. Dało się to przeżyć, a krocze ochronione 🙂.
Myślę, że głównie za sprawą ćwiczeń z Paulina i przygotowaniu z nią do porodu, wiedziałam, żeby dać sobie czas, nie przeć na siłę. No i słuchałam położnej, zresztą przekochanej.
A mały? 10/10 w skali Apgar, 3800g. Najcudowniejszy na świecie 😍.
To ile „zbiegów okoliczności” działo się w piątek każe mi wierzyć, że tak musiało być. Mieliśmy być w Bydgoszczy i to miało być właśnie tego dnia. Może nie potoczyło się to w sposób jaki sobie wyobrażałam, ale jestem z tym w 100% pogodzona. Ze wszystkim, co się wydarzyło czuję się dobrze.
I na koniec Paulina BYŁA NIESAMOWITYM WSPARCIEM podczas mojego czekania na poród i podczas całego pobytu w szpitalu. Jesteś cudowna, nie wiem jak dziękować 😘😘😘 !!!”

Termin porodu wyznaczony miałam na 23 lipca. Do końca nie było pewne, czy nie zmienią się nagle warunki reżimu sanitarnego i czy Tomek będzie mógł być ze mną na sali porodowej. Dni mijały, a synek nie dawał żadnych znaków jakoby chciał wyjść na świat.

W chwilach kryzysu, kiedy z bezsilności płakałam, że chcę już mieć moje dziecko w ramionach i mieć pewność, że żyje – pisałam do Pauliny, a ona odpisywała słowa wsparcia i dodawała otuchy.
Miałam już rozwarcie, jednak żadnych skurczów. Mimo moich rozmów z synem i bujania się na piłce – akcja porodowa nie postępowała.
30 lipca, po godzinie 10, poszłam na porodówkę, gdzie zajęła się mną wspaniała położna. Perfekcyjnie przygotowała wszystko, co będzie potrzebne, podłączyła mi kroplówki i włączyła muzykę. Na początek – „Zacznij od Bacha” Zbigniewa Wodeckiego, gdzie sobie pośpiewałam. Po kilku minutach pojawiły się skurcze, więc wstałam i zaczęłam tańczyć, bujać miednicą i nieustannie żartować z położną. Kiedy skurcze się nasilały, spokojnie oddychałam.
Czas szybko mijał, nagle okazało się, że powinnam już dzwonić po Tomka, aby zdążył dojechać. Pokonując formalności na izbie przyjęć związane z pandemią, na porodówkę dotarł o 12:45, kiedy skurcze były już bardzo konkretne.
Najwspanialsza okazała się pozycja kolankowo-łokciowa, którą pokazała mi Paulina. Podczas poprzedniego porodu jej nie znałam, teraz ratowała mi życie. Czułam, że Robert odpowiednio się ustawia i jest już blisko. Tomek bardzo mi pomagał.
Cały czas pamiętałam o oddychaniu, jak uczyła Paulina 😊 I nagle usłyszałam z głośników piosenkę „Nic nie może przecież wiecznie trwać”. To był ten moment gdy na świecie pojawił się mój syn!
Była godz. 13:15. Cudowny, wyczekany, upragniony i …. bardzo duży! Ważył 4560g i mierzył 62 cm. Od razu został położony na mój brzuszek, mogłam go całować i przytulać. Było mu troszeczkę zimno, więc poszedł z tatą się dogrzać i po chwili wrócili do mnie. Przez kolejne dwie godziny leżeliśmy sobie razem, uczył się ssać pierś.
Wszystko było tak, jak chciałam. Spokój, śpiew, taniec, oddychanie, bycie razem po porodzie.
Bardzo dużo zawdzięczam Paulinie, która uparcie uczy, że poród to ruch, oddech, relaks i współpraca z dzieckiem i to prawda!
Nie wiem, jakbym dała rade urodzić tak duże dziecko naturalnie, gdyby nie jej wskazówki. Bardzo, bardzo dziękuję położnej, która była ze mną na porodówce i Tomkowi, który swoim spokojem i humorem dawał mi poczucie bezpieczeństwa i siłę, aby urodzić małego-wielkiego człowieka, naszego syna!
Również po porodzie Paulina nie pozostawia swoich „uczennic” samych sobie, ale interesuje się i nadal wspiera. Dziękuję!
Każdej kolejnej kobiecie w ciąży polecam zajęcia z Pauliną!!!! „